Libog lang Ser

By: Ginoong A. Serrez

Buong araw akong nasa SM Clark ng araw na iyon - window shopping lang, at wala akong intensiyon mamili ng kung anu-ano. Maliit lang naman ang mall kaya wala pang isang oras ay bagot na bagot ako. Para iwas bagot - cinema-hopping, hanggang last full show. Kahit hindi ako interested sa isang movie, mapalipas lang ang oras, pinatulan ko.

Maghahating-gabi na nang lumabas ako sa mall. Wala akong ibang dala kungdi isang maliit na plastic na may lamang isang t-shirt na binili ko sa department store. Hindi ko na napansin kung may jeepney na papuntang Dau sa terminal ng SM. Wala pa rin kasi ako sa mood na umuwi. Alam mo iyong feeling na “something good’s about to come my way” na feeling? For some reason, dama ko iyon.

Mabagal kong nilakad ang daan patungo sa McArthur Hi-way. May nadaanan akong mga kabataang lalaking nakatambay na paisa-isa sa dilim. Sa isang tingin lang, alam nang hindi sila basta nakatambay lang. Masyado silang bihis na bihis para lang tumambay sa park sa ganitong oras ng gabi, at kung pupunta naman sila ng pangkaraniwang birthday party ay baka masyado na silang late… kapag nagso-solitaryong mga ganito, isip ko lang naman at hindi ko nilalahat, hindi mga kaibigan ang mga hinihintay ng mga ito, kundi parokyanong aalukin nila ng katawan nila.

Not that I am against anybody who are fond of callboys, pero all I say is that I am not a fan. Hindi naman ako magpapakaipokrito o magmamalinis at magsasabing wala akong experience sa callboys. Accidental nga lang ang sa akin at medyo inosente pa ako noon at walang kaalam-alam sa ganitong kalakaran… iyong tipong di mo alam na callboy sila and they’re masquerading as an interested party, iyon pala, nagpapabayad sila once everything is said and done. Sa mga ganoon kasing situations, wala ka nang magagawa kungdi magbayad dahil naging isa kang malaking ignoranteng puno ng kalibugan.

Besides, checking out these guys, masyado pang bata ang ilan sa kanila… patpatin pa ang mga katawan. May ilan pa ngang kahit na ano’ng kapal ng foundation sa mukha’y hindi maitago ang pimple problem. Hindi ko alam kung maaawa ako sa mga ito o maiinis. Ito pa naman iyong mga uri ng mga callboys na mapilit… hindi mo puwedeng tingnan ng mata sa mata dahil kapag nahuli ka nilang nakatingin sa kanila, hindi ka na nila titigilan ng kakaalok sa iyo ng kanilang katawan kahit buo na ang loob mong hindi mo gusto.

Nilampasan ko ang mga kabataang iyon at di ko pinansin ang mga pasipol-sipol nila na tila nagme-mating-call.

Sa kalagitnaan ng parke, sa may bandang nasisinagan ng liwanag, may napansin akong lalaking nagyoyosi na kuntodo-pustura din. Isa na naman sa mga kabataang nagbibenta ng laman. Ang kaibahan, kapag ganitong nagpapakita sa liwanag, alam nilang may hitsura sila. Kumpiyansa sa sarili, kumbaga.

Itong mga ganito ang talagang ibinabandera ang sarili upang sa ganoon ay makakuha agad ng parokyano, pero ito ring mga ganito ang nagpipresyo ng mas mahal kaysa mga katulad niyang sa dilim naglalagi.

Iyon nga lang, may bad habit, isip ko. Hindi ko gusto ang amoy yosi, kaya kahit na siguro gusto ko pa ang mukha niya, at ma-type-an ko siya, baka umurong naman ako sa amoy ng hininga niya.

Ilang metro bago ko madaanan ang kinatatayuan niya’y inurirat ko ang hitsura nito. May karapatan nga naman siyang tumambay sa liwanag. Mestisuhin at maganda ang kaha. Naramdaman niya ang pagdating ko kaya nag-angat ito ng tingin. Nang makitang nakatingin ako’y ngumiti ito.

Shet, nakakalibog ang hitsura!

Inatake ako ng hiya. Nag-iwas ako ng tingin.

“Pssst. Tol. Atin cang cayabe (Mayroon kang kasama)?” tanong nito sa wikang Kapampangan, pabulong, at alam kong patungkol iyon sa akin.

Nagpanggap akong di ko siya naintindihan in an effort to ignore him at patuloy na nilampasan ang kinatatayuan niya. Muli ko siyang narinig, “Tol… atin cang cayabe?” pero patuloy pa rin ako sa paglakad at kunwari’y wala akong narinig hanggang sa medyo nakalayu-layo ako ng ilang metro.

Naramdaman kong patakbo itong humabol sa akin.

“Tol…” tawag nito sa akin habang humahabol sa likuran ko. Nang maabutan ako’y pumuwesto siya sa kanang gilid ko at sinabayan ako sa paglakad, at saka nag-Tagalog, “ala ka yatang kasama?”

“Wala,” matipid kong sagot. Naamoy ko ang pabango nitong mukhang mock perfume ng CK one.

“Gusto mo bang samahan kita?” alok nito.

“Sensiya na brad, hindi puwede eh…” sagot ko.

“Bakit naman?” tanong nito.

“Malayo pa ang uuwian ko,” sagot ko, bago ako nagkalakas ng loob na tumingin sa kanya. Nakangiti ito sa akin, tila sanay na ito sa gawain at hindi na ito marunong mapahiya.

Ok. In all honesty and fairness to him, guwapo talaga siya. Matangkad lang ako siguro ng isa o dalawang pulgada sa kanya… at medyo buff ang katawan na siguradong inaalagaan niya ang sarili sa pagdi-gym. Sabagay, iyon ang puhunan niya eh… dagdag pa ng charisma ng mukha niya, sure bag na kikita siya sa mga bading na can-afford.

At oo, kinakabahan ako at nalilibugan at the same time sa presence niya. Hindi kasi siya iyong tipong nagpa-foundation. Natural ang kinis ng balat nito at palibhasa’y mestisuhin, litaw na litaw ang kulay ng balat niya kahit gabi.

May part ng utak ko na nagsasabi, suwerte mo at inaalok ka niyan na samahan ka. Grab the bag na! Pero may part din ng utak ko na nagsasabi na, “Callboy… guwapo ngayon. Baka bukas, magsisi ka…”

Sa totoo lang, nakakapanigas-titi talaga ang hitsura niya at hindi ko itatangging nagwawala ang burat ko sa pagmumukhang iyon ng callboy na kinakausap ko.

“Samahan kita, gusto mo?” pilit nito.

“Sa Capas pa ako uuwi nito… huwag mong sabihin sa akin na sasama ka sa akin hanggang Capas?” medyo frustrated kong nasambit.

“Anlayo naman… diyan na lang tayo sa otel diyan. Mura lang,” diretsahan nitong suhestiyon.

“Iba na lang ang alukin mo, wala akong pera,” sagot ko na hindi pa rin tumitigil lumakad.

“Sige na… malaki titi ko…”

“Hindi ako interesado sa titi mo… iba na lang ang alukin mo… magsasayang ka lang ng oras kakasunod sa akin.”

“Roromansahin kita… didilaan ko lahat ng singit mo… susubo ko ng buong-buo ang titi mo. Kakainin ko butas mo. Kakantutin kita hanggang mahimatay ka sa sarap. Tiyak ako, hindi mo ako malilimutan… babalik-balikan mo ako…” sales talk nito.

PUTANG INA! LIBOG! LAYUAN MO AKO! LAYUAN MO AKO!

Binilisan ko na lang ang lakad… sa totoo lang, hindi para iwasan ang lalaki… kundi para huwag tuluyang gumuho ang natitira ko pang pagtitimpi sa sarili ko. Tinatalaban ako sa mga sinasabi niya at sa hitsura niyang iyon na talagang guwapo sa salitang guwapo, kung pipiliin kong pumatol dito, sulit na.

Binilisan din niya ang lakad upang makasabay ako kaya madali akong tumawid ng kalsada, patungo sa maraming mga tao na nakatumpok sa bandang 7-11. Mabuti nama’t tumigil na ito sa pagsunod nang makitang desidido ako sa pagtanggi ko sa kaniya. Sinimulan ko nang tuntunin ang daan patungo sa Dau.

May isang parte ng utak ko na nagpipilit ilingon ang ulo ko. Nakita ko ang callboy na nakatayo pa rin sa kanto at inihahatid pa ako ng kaniyang mga tanaw. May bumubulong sa akin na bumalik at tanungin kung magkano ang rate ng callboy at kung magpapa-bottom ba ito kung saka-sakali… pero talagang pinaigting ko ang kontrol. Nakarating ako ng Dau na nanghihinayang dahil talagang natatakam ako sa callboy na iyon.

ANGSARAP KAYA!

Sa ganitong mga oras, kadalasan wala ng jeep na papuntang Capas buhat sa Angeles o sa Dau kaya kailangan kong pumunta sa bus terminal upang sumakay ng bus na pa-norte. Nakahanap naman ako ng bus kaagad, pero dahil airconditioned, medyo mahal kaysa pangkaraniwang bus fare papunta sa Capas.

Maraming bakante kaya kumuha ako ng isang upuang walang katabi na nasa gitnang bahagi ng bus. Wala nang iba pang sumakay so hinintay ko na lang makarating kami ng Capas habang tila tino-torture ako ng kalibugan ko.

Pero nagawa kong magtimpi hanggang sa makarating ako ng Capas… iyon nga lang, sa junction ko kinailangang bumaba dahil kahit ganitong oras na, sa Concepcion pa rin dumaan ang buwisit na bus. Imbes na isang ride na lang sana ako ng tricycle papasok sa amin, kailangan ko pang magtricycle muna papuntang palengke dahil halos wala na ring jeep papunta doon. Nasa palengke kasi ang terminal ng trike na mga papasok sa lugar namin.

Usually, kapag sasakay ako ng tricycle, pinipili kong sa loob sumakay. Kaya ko naman mag-backride, kaya lang dahil halos 25 minutos ang travel papunta sa resettlement, mas kampante ako sa loob. Kadalasan kapag nagmamadali pa ako, nag-i-special na lang ako para madali na kaming lumarga at di na maghintay pa ng sasakay. Matagal din kasi maghintay ng iba pang sasakay lalo sa mga ganitong oras. Kailangan nga lang na bayaran mo ang tatlong sakay nito para iwas sa matagal na paghihintay.

Sa ganitong oras na hindi naman ako nagmamadali, plano kong magpatay ng oras. Napagdesisyunan kong lakarin ko na lang ang isa’t sangkapat na kilometro hanggang palengke at maghihintay ako ng kasabay sa tricycle papuntang resettlement… kahit ilang oras, puwede. Kung ipagkakaloob ng destiny na may makatabi akong tipo ko, why not? So, humayo ka Andoy! Lakad!

“Trike?” tanong ng isang driver bilang pag-aalok ng tricycle ride… na tinanggihan ko dahil nga plano ko nang lakarin ang distansiya patungong palengke.

“Trike?” tanong ng isa pang tricycle driver na tinanggihan ko rin.

“Trike?” medyo nairita na ako ng may ikatlong driver na humabol pa sa paglalakad ko para mag-alok ng biyahe. Nakita na naman niyang tinanggihan ko iyong iba e.

“Manong, hindi po…” tanggi ko, may iritasyon, pero magalang pa rin.

Pumasok ako sa 7-eleven para medyo magpalamig ng ulo. Pero imbes na malamig na inumin ang bilhin ay pinili kong kumuha ng cup para sa vanilla capuccino.

Matapos magbayad sa counter ay lumabas na ako bitbit sa isang kamay ang mainit na inumin.

“Trike?” alok ng isa pang tricycle driver matapos itong pumasada papalapit sa akin.

Susmaryosep. Ilang tricycle ba ang kailangan kong tanggihan para tigilan na ako ng mga ito?

“Hindi po,” mahina kong sagot, pinipilit kong maging civil sa pagtanggi at huwag masyadong padala sa emosyon.

Sa pagtawid sa karugtong ng mahabang Mc Arthur hi-way, may mga tricycle driver na nagtaas ng kamay. Makikita sa mga nagtatanong nilang mga mata na nag-aalok sila ng tricycle ride. Umiling lang ako upang tumanggi at nagsimulang baybayin ang daan.

Nasa tapat ako ng Villa de Concepcion office nang may pumasada na namang tricycle papalapit sa akin.

“Trike?” ika na naman ng driver nito nang makalapit sa akin.

Nakakainis man, hindi ko naman sila puwedeng lecture-an at ito ang pamamaraan nila para makakuha ng pasahero. Tumingin ako, ngumiti, saka tumanggi sa pamamagitan ng pag-iling. Lumayo ito at nagsimula ulit akong maglakad.

Makakalampas pa lang ako ng building ng Villa de Concepcion office nang isang trike na naman ang nakita kong palapit sa akin. Kunwari’y hindi ko iyon napansin habang papatawid ito buhat sa kabilang daan pero ini-ready ko ang pag-iling ko.

“Trike?” dinig ko sa medyo mababa at kontrolado nitong tinig nang makalapit sa dako ko.

Lumingon ako para tumanggi… pagtangging hindi ko rin nagawa dahil napatigil ako sa paglakad nang makita ko ang driver.

TANG INA NGA NAMAN ANG PAGKAKATAON! KE-GWAPO NG HAYOP!

O baka nalalabuan lang ang mga mata ko dahil sa antok?

Hindi ako agad nakasagot. Mas lalo kong pinag-igi ang pagsusuri sa hitsura ng driver sa puting liwanag na nanggagaling sa ilaw ng poste at sa liwanag galing sa gasoline station… at napatibok ng makabog ang puso ko dahil sa kaba nang tuluyan ko nang masuri ang mukha niya.

Bata-bata pa, sa tantiya ko’y mga early to mid twenties. Nakasuot ito ng puting t-shirt at walking shorts na khaki. May long-sleeved shirt ito na pabaligtad na nakasuot sa magkabilang kamay hanggang bisig pero di tuluyang nakasuot sa katawan. Naka-baseball cap, may hikaw sa kaliwang taynga… at sa physical features, may kakapalan ang kilay nito, bilugan ang mga mata, katamtaman lang ang tangos ng ilong, at di-kakapalan ang pinkish nitong mga labi.

Hinayupak na bata ito. Aba’y nakakalibog ang hayop!

Hay naku, kanina pa ako kinakati… ngayon pa ba ako mahihiya? Ilang tricycle driver na ba ang tinanggihan ko ngayong gabing ito? Bakit tila yata nawalan ako ng lakas ng loob para tanggihan ang driver na ito?

Napatingin ako sa sidecar. Isa ito sa mga bagong design ng tricycle sa probinsiya kung saan medyo may kababaan ang bubong at maraming opening. Bolbo (Volvo) ang tawag nila dito. Ito iyong tipo ng mga ride na ayaw na ayaw kong sinasakyan dahil sa tangkad kong 5’9”, hindi ako halos magkasya sa pagkakabaluktot ko sa loob ng ride. Tumatanggi ako kadalasan sa ganitong mga ride dahil medyo mahaba-haba ang biyahe pauwi sa amin.

Gayunpaman, kapag bahagya akong nagpadausdos sa upuan sa loob ng ride upang makasandal, lalabas na ng tuluyan ang batok ko at ulunan sa likuran ng ride dahil ang likuran mismo ng ride ay malaki ang siwang, maaaring ilusot ang buo kong katawan (sakaling magpasya akong ilusot ang sarili ko doon). Ang tanging suporta ng bubong ng passenger ride ay dalawang steel plate sa magkabilang gilid nito at ang full support ng steel plate ng windbreaker sa harap ng ride. Magiging comfortable ang pag-upo ko, pero may tendency na humampas ang mukha ko sa bakal na support ng bubong kung saka-sakaling biglaang magpreno ang driver sa kung anumang dahilan.

So ano na? Magpaanod ba ako sa libog dahil sa guwapong driver o intindihin ko dapat ang comfort ng sarili ko? Natigilan ako sa paghakbang, hindi sigurado kung ano ang dapat kong maging desisyon…

tatanggihan ko ba o hindi?

Tumingin ako sa relo. Ala una y media na ng madaling araw. Bumuntung-hininga na lang at tila ba nais kong iparating sa maski na kaninong nakakakita na “nagbago na ang isip ko… gusto ko nang sumakay… bakit ba?” As if any of them cares?

“Sige,” ika ko… “sa palengke…”

Ngumiti ang driver bago tumango. Sumakay na ako pagkatapos. Umupo ako ng payuko, at sa posisyon ko, halos hindi kami magkakitaan ng driver. Kung di siya mag-e-effort yumuko upang silipin ako, hindi kami magkakapangita. Ang tanging tinatamaan ng anggulo ng aking paningin ay ang flat na tiyan ng driver pababa sa pundilyo nito… ang shorts nito’y bahagyang nakalilis hanggang halos limang pulgada pataas buhat sa kanyang exposed na tuhod, dahilan upang magkaroon ng siwang ang laylayan sa ilalim ng hita nito na nagpapasilip sa mabalahibo at may kaputian nitong pigi.

“Saan kayo sa palengke, ser?” tanong muli ng driver pagkasakay na pagkasakay ko pa lamang bago niya muling pinaandar ang motor niya.

“Ahm… sa may bandang… iyong… ahm… sa mercury drug…” medyo may kalakasan kong sagot dahil sa ingay ng motor.

“Pa-Navy ba kayo, ser?” tanong nito.

“Oo sana…” sagot ko.

“Puwede ko kayong ihatid doon ser… otsenta lang.” anito.

Napatingin ako sa driver. Maluwang ang pagkakangiti nito sa akin bago nagbawi ng tingin.

“Ha? Eh…” wika ko, di ko alam kung tatanggi ba ako. Sabagay, kung mag-i-special ride ako buhat sa palengke, P75 na. Dagdag pa ang P20 na pasahe mula junction hanggang palengke… P95 na rin ang total. Makakatipid pa ako ng P15… kung mag-i-special ride ako…

“Sige…” pagpayag ko… hilaw pa sa pagde-desisyon… halatang hindi napag-isipan ng maigi. Libog kasi ang inuna eh.

“Ok, ser…” masayang sagot nito, bago tumigil upang makapag-u-turn at bumalik sa daraanan upang mag-shortcut ito sa Tambo. Nang maka-U-turn ay muli itong nagsalita at tumingin sa dako ko, “Ser, saglit lang po. Ok lang po ba kung isama ko ang kaibigan ko para pagbalik ko, may kasama po ako? Nag-iingat lang po. Kung okay lang sa inyo.”

Sumang-ayon naman ako sa pamamagitan ng isang tango. Palibhasa’y medyo may kalayuan ang lugar namin at wala pang mga lighted posts ang ilang mga daan, medyo delikado nga kaya naiintindihan ko kung bakit kailangan niyang magsama ng isa pang kaibigan.

Sinilip ko ang kaibigan niya. Puwede nang masabing may hitsura, kaedaran niya. Mas guwapo nga lang ng ilang metro si Driver. Barkada niya siguro. Nakaputing tee shirt nga lang din ito, jersey shorts at nakatsinelas. Sumakay ito sa likod ng driver, patalikod ang posisyon niya sa tagiliran ko.

Nagpatuloy sa pag-andar ang tricycle.

Ngayon ko lang napansin ang mga ito rito… baka dahil hindi rin ako madalas sa junction sumasakay… o baka dahil sa oras o schedule… Naisip ko, kung ganito kagu-guwapo at kalilinis ang mga tricycle driver, magpipiyesta ang mga bakla.

Hindi ko mapigilan ang sarili kong bahagyang ilapit ang mukha ko at silipin ang mukha ng tricycle driver. Anhin ko mang tingnan, talagang guwapong guwapo ako sa batang ito. Napapamura pa ako dahil hindi ko ma-contain ang sarili ko. Pero palibhasa’y tricycle driver ito, alam kong wala akong ibang choice kungdi magtakaw at umasam sa wala. Napapakagat-labi pa ako sa kalibugang namumuo sa utak ko.

Pasimple akong sumilip sa naka-backride. Dahil nakatalikod ito sa akin, ang puwit nito ang mismong nakatapat sa mukha ko. Sa pagkakaupo nito, nahila ang garter ng shorts nito kaya nakasilay ang garter ng briefs nito at kapirasong balat nito sa likod. Kaswal akong dumukwang, tiningnan ko kung hanggang gaano ko mailalapit ang ilong ko para sa ganoon ay maamoy ko man lang ang puwitan ng lalaking ito.

OO NA! MANYAK NA KUNG MANYAK! DI KO MAKONTROL EH.

Palibhasa’y ako lang ang nasa loob ng trike at madilim ang daraanan, kampante akong gumawa ng kung anu-anong kagaguhan dahil sa di ko ma-control na kalibugan. Medyo yumuko ako ngayon upang silipin naman ang pundilyo ng mismong driver. Parang nakita ko sa balintataw kong inabot ko ng kamay ang pundilyo niyang iyon… pakiramdam ko nga’y namumukol ang harap niya dahil sa pagkakaupo niya… at kahit na ang katotohanan ay tela lang iyon, pinili kong isipin na naninigas nga din ang titi nito.

Lalo tuloy akong natakam at halos hindi na nawala ang pagkakatitig ko sa pundilyo ng driver. Napapabuntung-hininga pa ako sa sobrang kabastusan ng mga pumapasok sa isip ko.

“Putaaaa… nakakalibog kayong dalawaaa…” bulong ko na alam kong ako lang ang nakakarinig pero nagdulot sa akin ng kung anong laya at hinahaluan ko pa ng mga pasimpleng ungol. Parang gago lang. Manyakis ang dating. Napapapikit pa ako nang simulang kong pigain ang bakat na bakat ko ng tarugo.

“aawww fuck! KAKALIBOG TALAGA, SHEEEET!” muli kong bulong sa sarili ko. Mukha namang walang kaalam-alam ang dalawa sa ginagawa kong pangmomolestiya sa kanila sa isipan ko.

Wala tuloy akong nagawa kungdi humigop na lang ng humigop ng binili kong capuccino sa 7-eleven. Kahit na gaano kainit ang inumin ko, ni hindi ako mapaso. Mukhang mas mataas pa ang temperatura ng katawan ko sa kapeng iniinum ko eh. Libog na libog ako sa sarili kong imahinasyon at gawain. Siguro, kung isinasagawa ko ang mga tumatakbo sa isip ko, babad na babad na kaming lahat sa pawis at laway sa mga oras na iyon… o mas malamang na nabugbog na ako ng dalawang ‘to.

ASA KA PA SA LIBOG MO, ANDOY!

Nang makarating kami sa bandang sementeryo, medyo nalubak kami kaya napahawak ako sa isang bakal sa magkabilang tagiliran. Dahil sa kabiglaan ng aking pagkapit, naramdaman kong tumama pakalabit ang dulo ng kaliwa kong mga daliri sa tagiliran noong nakabackride na lalaki. Saglit lang iyon, hindi sinasadya… kahit sila siguro’y nabigla sa lubak kaya I’m sure, maiintindihan noong nakalabit ko na hindi ko intensyon ang makalabit siya… although I would love to… I just am not much of a risk-taker kahit na sabihin pang walang namamayani sa isipan ko ng mga sandaling iyon kungdi ang napakatinding kalibugan.

Hindi ko na namalayan na naubos ko na ang laman ng take-away cup na binili kong cappuccino. Para kasi akong uhaw na uhaw sa sitwasyon. Sa utak ko, nalamutak ko na ang lahat ng kalamnan ng driver at nahimod ko na ang bawat kasingit-singitan ng katawan ng nakaback-ride na binatilyo. Pero ako lang ang tila nagdedeliryo sa sitwasyon habang naririnig ko ang bahagyang kuwentuhan nilang, in all honesty, eh hindi ko naman mawawaan.

Di pa masyadong nakakalampas sa sementeryo, sa lugar na malapit-lapit sa unang posteng may ilaw, narinig ko ang driver na humihingi na naman ng paumanhin. “Ser, ihi lang daw saglit itong kasama ko.”

SANTA BARBARA! TITI ANG INIISIP KO! TAPOS RELATED SA TITI ANG ISYU! DIOSMIO NAMAN!

Kulang na lang sumabog ang tamod ko nang marinig ko ang dilemma ng magkaibigan. Napatango na lang ako, “sige, ako rin, medyo naiihi na rin.”

Hindi talaga ako naiihi. Alert pa rin naman ako sa kabila ng kalibugan. Mas madali akong makakahingi ng saklolo o makakatakbo kung sakaling may masamang balak ang mga ito. Nag-subside ang libog ko ng ilang level dahil sa biglaang pagpapalit ng senaryo sa utak ko.

Tumigil ang trike. Bumaba ako at pumuwesto paharap sa bukirin na medyo malayu-layo sa trike. Kunwa’y umiihi pero hindi nagbubukas ng zipper. Nagre-ready lang ako kumaripas sakaling may aberya.

Bumaba rin ang naka-back ride. Pumuwesto naman malapit sa trike, paharap din sa bukirin. Narinig ko pa ang pagtagas ng tubig buhat sa titi niya. Nakampante ako. Naiihi nga talaga ang nakabackride. Medyo matagal pa naman ang pag-ihi niya, parang nag-ipon ng tubig buong maghapon.

Hindi ko maiwasang magtapon ng tingin sa direksyon nito. Nakatingin ito sa bukirin habang umiihi. Binawi ko agad ang tingin ko at huminga ng malalim.

UMAANGAT NA NAMAN ANG LEVEL NG LIBIDO KO! O TADHANANG MALUPET! BAKET?

Muli akong napatingin sa direksyon nang naka-backride kanina. Nagpapagpag na ito, ready na para isilid ang uten niya. Bahagya akong nagbaba ng tingin at pilit inaaninag sa dilim ang hawak niyang kargada pero wala akong mabanaag. Napansin kong bigla siyang tumigil sa pagpagpag pero di niya isinisilid ang titi niya. Napatingin ako sa mukha niya at nakita kong nakatanaw siya sa direksyon ko.

Kinabahan ako’t nagbawi ng tingin. Nag-ayos ako kunwari at sumakay sa trike, umiiwas sa pagtingin sa direksyon niya.

“Caluat mu quen. Lagwa mu, macarine quing pasajero. (Ang tagal mo diyan. Bilisan mo, nakakahiya sa pasahero.)” tawag ng driver sa kasama niya.

“Sagli mu ‘tol. Balu mu namang maragul ku butu. (Sandali lang ‘tol. Alam mo namang malaki ang titi ko.)” sagot nito sabay tawa na bahagyang ikinagulat ko.

SHET! SAAN BA AKO LULUGAR NA HINDI AKO MALILIBUGAN?

Sinabayan naman ng driver ang kalokohan niya, “A, wa naman… quing sobra caragul, e me asicsic queng brip mu ne? (A, oo naman… sa sobrang laki, di mo maisiksik sa brip mo, ano?)” saka sila nagtawanan.

“E ca cacanyan… pota sumias ya ini, e ta na macalarga. (Huwag kang ganyan… baka tumigas ito, di na tayo makaalis.)” sagot ulit ng umiihi na ngayon pa lang nakapag-ayos at humarap patungo sa tricycle. Tawanan sila ng tawanan sa biruan nila habang ako naman ay hindi na kumportable sa mga naririnig ko. Parang gusto kong magwala.

“Aro… cabucul na naman nyan. Macarine ca tol. (Hala… pagkabukol naman niyan. Nakakahiya ka tol.)” bati nang driver sa harap ng kasama na hindi ko naman napigilang sulyapan. Nakapasok ang harap na laylayan ng puting tee-shirt nito sa garter ng ng baywang jersey shorts nito dahilan para ma-highlight ang pundya nito.

TANG INA! BUKOL NA BUKOL NGA!

“Marine cu pa naman wari… maluwat na cung alang carat. Anggang jacul, e cu ne agagawa. (Mahihiya pa ba naman ako… antagal ko nang walang kantot. Kahit dyakol, di ko na nagagawa.)” sagot ng backrider.

Pero imbes na sumakay sa likod ng tricycle, pumosisyon ito sa gilid malapit sa entrada ng pasahero dahilan para hindi ko makita ang dibdib niya pataas at sakto lang sa level ng paningin ko ang bukol na bukol niyang harap.

FUCK! NILILIBOG BA AKO NITO???

“Ang laki ng bukol niya sir, ano?”

Titig na titig ako sa bakat ng backrider na hindi ko na namalayan na nakayuko na pala ang driver at sinisilip ako.

“H-Ha?” parang wala sa sarili kong sagot. Parang umakyat ang lahat ng dugo ko sa mukha at ang init init ng pakiramdam ko sa magkahalong kalibugan at pagkapahiya.

“Malaki talaga titi niyan, sir. Dambuhala. Tawag namin diyan, troso,” tila nanunudyong sambit ng driver, nakangisi.

“Gago!” sigaw ng kaibigan niya sabay tawa ng malakas.

Hindi ako makasagot agad. Para akong nasilihan at napipi na sa pagkapahiya. Ngumuso pa ang driver sabay sabing, “Malibog iyan sir. Tingnan mo.”

Sa kung anong hipnotismo o katangahan, nilingon ko naman at nakita ko ang ginagawa ng backrider sa gilid ng trike.

FUCK! NAKAPASOK NA ANG KAMAY SA LOOB NG JERSEY NITO AT NILALAPIROT NA ANG SARILING BURAT!

“Malibe na cung malibe (malibog na kung malibog)” dinig kong sagot ng backrider, “… e cu mu sa sasakit a pusun. (… huwag lang sanang sumakit ang puson ko.)”

Para akong asong takam na takam habang titig na titig sa ginagawa ng backrider. Bahagya itong lumayo sa kinalalagyan, lumiyad at pilit na sinilip ang kinalalagyan ko.

“Wala namang masama sa taong malibog, di ba sir?” nakaliyad nitong tanong sa akin.

At gaya ng isang taong ginuhuan na ng lahat ng control at kahihiyan, napasagot naman ako ng wala sa ayos na, “W-Wala naman… a-ansarap nga nun eh.”

ANG TINO NG SAGOT MO ANDOY!

“Salatin mo man, sir. Malaki talaga ang burat niyan… hawakan mo, para makumpirma mo kung gaano kalaki…” anang driver.

DEAR TADHANA! HUWAG KANG MAGBIRO NG GANYAN.

Napatingin ako sa mukha ng backrider. Hindi nito marahil alam kung nagpapaalam ako o naguguluhan sa sitwasyon.

“Ok lang sir. Walang kaso sa akin. Hawak lang naman eh.”

Parang bombang sumabog sa diwa ko ang mga sinabi niyang iyon!

Nagtatalo ang diwa ko. Malakas ang sigaw ng utak ko na iangat ko na ang kamay at nang mahawakan ko na nga ang namumukol niyang harapan. Pero bago pa ako nakapagpasya ay nakarinig kami ng paparating na sasakyan – trike siguro iyon o motorsiklo – kaya bago pa kami masinagan ng headlight since hindi naman kami nalalayo sa daan, umayos ng tayo ang backrider at pumuwesto sa may harapan ng trike.

Wala akong naririnig sa kanila habang ako’y namamawis na sa sobrang nerbiyos, kaba, at siyempre… purong purong libog.

Pagkalampas ng sasakyan na nakumpirma naming motor, pumuwesto na naman sa gilid ko ang backrider. Nakahaltak na ang garter ng shorts nito’t brief pababa at nakabuyangyang na sa mga mata ko ang naguugat niyang tarugo.

Narinig kong tumawa ng malakas iyong driver.

“’Aydamo Troso, calibi mong calibe! (Tang ina mo Troso, Ang libog libog mo!)”

Hindi ko narinig sumagot iyong backrider. Bahagya lang siyang lumapit at saka lumiyad bago bumulong, “Ano ser? Malaki ba?”

“Tang inang titi iyan…” di ko napigilan manungayaw, “ang laki nga.”

Hindi ko alam kung paano sumukat ng burat pero sa tingin ko talaga, sobrang laki ng nakabuyangyang na burat na iyon na ilang pulgada na lang ang layo sa mukha ko.

“Hawakan mo man ser. Hindi mag-aabot mga daliri mo…” susog ng driver.

Awtomatikong pumulupot ang kamay ko sa kahabaan noon, parang nalibing sa hukay ang lahat ng kahihiyan. Hayop! ang palad ko, parang naging pulseras at ang titi niya ang pulso. Di nga nag-abot ang mga daliri ko!

Dinama ko ang pagpintig, ang init, ang bawat himaymay ng ugat ng pinakamalaking burat na nakita ko sa tanang buhay ko.

“Aaaaah…” anas ni Troso.

Bahagyang gumalaw ang kamay ko, banayad lang muna.

“Shiiiiiitttt…” muling bulong ni Troso.

Tumagas ang malinaw na paunang katas sa hiwa ng titi ng backrider. Malibog nga ang loko. Umungul-ungol pa na parang hindi magtatagal eh lalabasan agad.

“Usog ka sir,” dinig ko buhat kay Troso. Parang wala ako sa sariling sumunod. Sumakay siya paupo sa tabi ko. Nasiksik ako sa gitna ng trike bago ko narinig ang pagstart ng motor.

Lalakad na ang tricycle.

Umakbay sa balikat ko si Troso, parang hinihila ako payuko, saka niya ibinaba muli ang garter ng jersey niya pang ilabas ang troso. Hindi na ako nagdalawang isip, ngumanga na ako at isinubo ko ang ulo. Nalasahan ko ang maalat-alat na manamis-namis na sabaw ng backrider. Sinimsim ko ang anumang katas at saka ko pinilit sinupsop. Hindi ako makanganga ng maayos. Ang hirap pagkasyahin sa bibig ko ang ulo.

“Shiiiiit… danaaaaa… nyamaaaan… (shiiit… tang inaaaa… saraaaapp…)” dinig kong sambit ni Troso.

Hindi talaga kaya ng panga ko kaya naman hanggang ulo lang ang pinagtiyagaan kong sipsipin habang hawak ko ng kanang kamay ko ang katawan ng titi niya. Sa posisyon namin sa trike at sa laki ng tarugo ng lalaking ito, siguradong kahit beterano sa pagtsupa, mahihirapan. Kailangan dito, talagang full concentration.

Naramdaman ko ang bahagyang pagtapik sa balikat ko. Aware naman ako na ang ang ibig sabihin noon ay umayos ako. Dagli akong umupo ng maayos habang ipinantakip niya sa burat niyang matigas pa sa marmol ang tack ng sariling t-shirt. Malapit na kami sa lugar kung saan maraming kabahayan at mailaw.

Bagaman pinipilit naming maging kaswal, ang init-init ng pakiramdam ng dalawang pisngi ko.

Hiya. Libog. Takot. Libog. Excitement. At oo… libog!

Pakiramdam ko, ang tagal ng mga sandaling nasa mailaw na lugar kami. Gusto ko ulit subukan kung nakapag-adjust na ang panga ko sa pagnganga.

Nang makalampas kami sa tulay ng Aranguren, bumulong si Troso, “Daan tayo saglit kina Gener Sir,” saka nito inginuso ang driver, “along the way lang.”

Napatingin ako kay Troso. “Baka gabihin na tayo masyado,” sagot ko. Nag-aalangan pa rin ako dahil hindi na pangkaraniwan ang sitwasyon. Ayokong mapahamak.

“Para lang sir ituloy na natin doon. Ipaparada lang natin sa harap ng bahay nila pero dito lang tayo sa loob ng trike. Gusto ko na magpalabas,” sunud-sunod nitong paliwanag.

“Nakakahiya sa kaibigan mo…”

“Sus! Mas malibog pa iyan sa akin eh. Baka nga mamaya, mainggit pa iyan…” agarang sagot ni Troso saka humalakhak.

“Dimdam da ca, bolang, (Narinig kita, gago,)” anang driver, “pati yacu, darame mu queng calibiyan mu. (pati ako, dinadamay mo sa kalibugan mo.)”

Tumawa ng malakas si Troso kasabay ng paghalakhak ng driver. Hinila ulit ni Troso ang balikat ko payuko at di na ako nagdalawang isip nang ilabas niya ang dambuhala niyang uten. Tsupa agad.

“Aro… e ca wari mangasiyas a buto quen a acaquit mong bi-bj na cung ser queni? (Asus… di ba naninigas titi mo diyan na nakikita mong bini-bj ako ni sir dito?)” dagdag ni Troso… “Kanyaman na pa. (Ang sarap o.)”

“Patse me-lock jaw ya canyan i ser quen, bolang… (Kapag nag-jawlock si sir niyan diyan, gago...)”

Tumawa lang silang dalawa habang sinasalok ko ng dila ko ang madulas na katas ng titi ni Troso sa loob ng trike at saka ko nilunok ng nilunok.

Ilang minuto pa akong nakababad sa ulo ng burat ni Troso pero aware ako nang magmenor ang trike. Iniluwa ko saglit ang titi niya at saka umayos ng upo. Hinayaan lang ako ni Troso. Pinilit kong maging alert sa paligid. Wala akong laban kung sakaling sa loob ako ng trike at sa posisyon kong nakasiksik sa pinakaloob ng sidecar, malaki ang bentahe ng mga ito kung sakaling gagawan nila ako ng hindi maganda.

Naglikot ang mga mata ko sa pinakamalapit na defense resources.

May liyabe at screwdriver sa compartment sa harap ko – check. Puwedeng emergency weapon.

Detachable ang upuang pambata – check. Puwede kong gamiting pananggalang kung sakali.

Inilabas ko ang ulo ko sa likuran ng trike at ipinosisyon ang dalawang kamay sa bubong – check. Puwedeng emergency exit kung sakali man.

Tiningnan ko ang paligid – hindi nga naman kami nalayo sa daan. Pumasok lang sa isang bakuran ang trike na totoo namang along the way lang. Ipinarada ng driver ang trike sa isang lugar sa harap ng isang semi-concrete na bahay na may mapanglaw na ilaw sa bandang gilid, sa ilalim ng isang malaking puno at natatakpan ng makakapal na kawayan sa daan.

Tumahimik ang motor, bumaba ang driver at pumasok sa bahay. Nang masolo namin ang trike ay dali-daling inilabas ni Troso ang titi.

“Palabas na ako ser…” bulong nito saka sinalsal ng kanang kamay ang titi, “saglit na lang ito. Mabilis lang ako labasan.”

Nang umakbay ang kaliwa niyang kamay sa balikat ko at naramdaman ko ang puwersa nito pahila sa kanya, bahagya na akong lumuhod at pumosisyon sa paraang komportable ako. Nagawa kong ipasok ang kalahati ng titi niya sa bibig ko pero talagang naluluha ako at nabibilaukan.

“Sheeet… putaaaaa… canyaman naaaaaaa… sige pa seeer… kaya mo iyaaan… konti paaa… canyaman naaaaaa… (Sheeet… putaaaaa… ang saraaaaap… sige pa seeer… kaya mo iyaaaan… konti paaa… ang saraaaaap…)”

Tila ginanahan ako sa bulong niya pero iniluwa ko ang titi niya. “Labas ako saglit para mas komportable ako…”

Nagmamadaling lumabas si Troso para palabasin ako. Pinapasok ko siya at saka ko pinaupo sa loob para masakop niya ang buong upuan ng sidecar. Inilabas niya ang ulo sa likuran, hinubo na ng tuluyan ang shorts at brief at pabukakang ipinosisyon ang paa sa bukana ng sidecar. Pumosisyon ako sa nakabukaka niyang mga paa at payuko kong dinilaan ang bayag niya.

Maalat. Medyo mamait-mait.

Lumakas ang ungol nito na para bang wala siyang pakialam kung may makakarinig sa kanya.

“Aaaah… aaaah… joskooo… canyaman na pooo… pandilatan me pa seeer… canyaman na pong canyamaaaann… (Aaaah… aaaah… dios koooo… ang sarap pooo… dilaan mo pa seeer… ang sarap-saraaaaap…)” sambit nito habang humahalinghing saka nito dyinakol ng marahas ang sariling burat.

Nangislap sa katas niya ang kahabaan ng titi niya. Andami niyang precum. Dinilaan ko ng dinilaan ang ulo at saka ko isinubo ang dambuhalang ulo nito. Bigla niya akong sinabunutan ng kaliwa niyang kamay.

“Tang inaaaaaaaaaa…. Aaaaaaah….” Di makontrol na palahaw ni Troso na pakiramdam ko’y gumising sa lahat ng mga tao sa bahay nina Gener at malamang na makaagaw sa atensyon ng mga tao sa daan, sakaling may mapadaan doon.

Nanigas ang mga binti nito kasabay ang biglaang pagbulwak ng tamod sa loob ng bibig ko. Idiniin niyang maigi ang ulo ko at kinadyot ng kinadyot ang bibig ko habang nilalahian niya ang lalamunan ko. Wala akong nagawa kungdi lumunok ng lumunok dahil sa dami noon, maaaring maglabasan sa ilong ko at mahirinan ako.

Sagana at malapot ang katas ni Troso. Parang ilang linggong naipon. Masalat. Namumuo-muo. Nagkakaong. Pero manamis-namis. Ang hirap lunukin dahil kakaiba ang texture. Para kang kumakain ng oats.

Naramdaman ko ang paggaan ng kamay ng tsinutsupa ko. Humuhupa na rin ang pagpintig ng titi niya sa loob ng bibig ko. Nalunok ko lahat nga katas at nasaid ko sa awa ng mga engkanto. Iniluwa ko ang burat niya saka ako tumayo, mga mata’y nakapokus sa pagkakabukaka ni Troso. Parang angsarap niyang tirahin sa tumbong lalo’t parang wala siyang balak na ayusin ang sarili niya nang mga sandaling iyon.

Tigas na tigas pa rin ang burat ko at basang basa na ang brief ko. Gusto ko rin magpalabas. Natatakam ako sa posisyon ni Troso. Parang ang sarap sa pakiramdam na kinakantot ko siya sa puwet habang humuhulma sa puson ko at tiyan ang troso niyang bahagya na ring lumalambot.

“Tapos na ba iyan?” nagulat na lang ako sa may kababaan pero di pamilyar na tinig ng lalaki buhat sa likuran ko. Sa sobrang pagkabigla'y napalingon ako upang mapagsino ang pinaggalingan ng tinig.

Source: http://kwentongmalilibog.blogspot.com